LOCALIZE POST ANTERIOR

Zen II
























Como podes correr assim?
                                                       No meio da lama, do blecaute
 nascer no céu do chão do céu
                                                                                                      um avião embriagando sonhos,
lembranças e um gosto de canela?

                                                               Para onde vais com a tua indiferença?
Posso te fazer mais uma pergunta?
                                                                                -Não. Fale de tudo mas fuja, finja, esqueça.
E tudo se desmorona, escuro, lacrimeja.

                                                                                                                     A ventania trás a chuva seca
 lavando, abortando a noite da alma fosca
                                                                             arrepiada no pavio de um soneto
 depois dos alfenins divididos na boca.

                                                                                                                   Não é efêmera e nem em vão.
 A viagem que faço ainda é vida, pão
                                                                                e não obedece a teu chamado,

acredita no amor posto que é poesia
e sabe que teus olhos desfarão a pausa.



Poema publicado também no Site Recanto das Letras, na seção Poesias (AQUI).


Nenhum comentário: